Diakonat

Obrzędy wstępne i Liturgia słowa

 

193. Po odpowiednim przygotowaniu wszystkiego odbywa się, jak zwykle, procesja przez kościół do ołtarza. Kandydaci do święceń idą przed diakonem niosącym księgę Ewangelii, używaną we Mszy świętej i w czasie święceń. Następnie idą inni diakoni, jeśli są, prezbiterzy koncelebrujący, potem biskup, zaś nieco w tyle za nim dwaj asystujący mu diakoni. Po przyjściu do ołtarza i wykonaniu należnego ukłonu wszyscy zajmują wyznaczone dla nich miejsca.

 

W tym czasie wykonuje się antyfonę na wejście z jej psalmem lub inny odpowiedni śpiew.

194. Obrzędy wstępne i Liturgia słowa odbywają się jak zwykle, aż do Ewangelii włącznie.

 

Kolekta:

Boże, z Twojej woli Najświętsza Maryja Panna wydała na świat Dawcę łaski i współdziałała z Nim w dziele odkupienia ludzi, † spraw, aby nam wyjednała obfite łaski * i doprowadziła nas do portu wiecznego zbawienia. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków.

 

• CZYTANIA (11.05.2024): Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Łaskawej, głównej Patronki Warszawy (źródło ILS)

Ap 21, 1-5a 

Czytanie z Księgi Apokalipsy świętego Jana Apostoła

Ja, Jan, ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły i morza już nie ma. I Miasto Święte, Nowe Jeruzalem ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża.

I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: «Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie „Bogiem z nimi”. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ani krzyku, ani trudu już odtąd nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły». I rzekł Siedzący na tronie: «Oto wszystko czynię nowe».

Ps 113 (112), 1-2. 3-4. 5-6. 7-8 (R.: 2)

Refren: Niech imię Pana będzie pochwalone.

1             Chwalcie, słudzy Pańscy, *
chwalcie imię Pana.
2             Niech imię Pana będzie błogosławione, *
teraz i na wieki.

Refren: Niech imię Pana będzie pochwalone.

3             Od wschodu aż do zachodu słońca *
niech będzie pochwalone imię Pana.
4             Pan jest wywyższony nad wszystkie ludy, *
ponad niebiosa sięga Jego chwała.

Refren: Niech imię Pana będzie pochwalone.

5             Kto jest jak nasz Pan Bóg, *
który ma siedzibę w górze.
6             I w dół spogląda
na niebo i ziemię.

Refren: Niech imię Pana będzie pochwalone

7             Podnosi z prochu nędzarza *
i dźwiga z gnoju ubogiego,
8             by go posadzić wśród książąt, *
wśród książąt swojego ludu.
Refren: Niech imię Pana będzie pochwalone.

 

Rz 5, 12. 17-19

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Rzymian

Bracia:

Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli.

Jeżeli bowiem przez przestępstwo jednego śmierć zakrólowała z powodu jego jednego, o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru sprawiedliwości, królować będą w życiu z powodu Jednego, Jezusa Chrystusa. A zatem jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie. Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

 

Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami. (Łk 1, 28)

 

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

 

J 2, 1-11 

 

✠ Słowa Ewangelii według świętego Jana.

 

W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa.

Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi da Niego: «Nie mają już wina».

Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja?»

Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie».

Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary.

Rzekł do nich Jezus: «Napełnijcie stągwie wodą». I napełnili je aż po brzegi.

Potem do nich powiedział: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu». Oni zaś zanieśli.

A gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem, i nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli – przywołał pana młodego i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory».

Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.

 

 

195. Po odczytaniu Ewangelii diakon kładzie z powrotem księgę Ewangelii na ołtarzu, gdzie pozostaje ona aż do wręczenia wyświęconym.

 

ŚWIĘCENIA 

196. Następnie po Ewangelii rozpoczynają się święcenia diakonów. Jeśli trzeba, biskup zajmuje przygotowane dla niego miejsce, otrzymuje mitrę, i odbywa się przedstawienie kandydatów.

 

Przedstawienie i wybór 

 

197. Diakon albo kapłan wzywa kandydatów do święceń mówiąc:
     Niech przystąpią mający przyjąć święcenia diakonatu. 

Każdy z nich, wezwany z imienia i nazwiska, odpowiada:
Jestem,
podchodzi do biskupa i składa mu ukłon.

198. Gdy wszyscy kandydaci ustawią się przed biskupem, upoważniony przez biskupa prezbiter mówi:
     Czcigodny Ojcze, święta Matka, Kościół, prosi, abyś tych naszych braci wyświęcił na diakonów. 

 

Biskup pyta go:
Czy wiesz, że są tego godni?

Prezbiter odpowiada:
Po zbadaniu opinii wiernych i po zasięgnięciu rady osób odpowiedzialnych za ich przygotowanie zaświadczam, że uznano ich za godnych święceń. 

Biskup:
Z pomocą Pana Boga i naszego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, wybieramy tych naszych braci do stanu diakonatu.

Wszyscy odpowiadają:
Bogu niech będą dzięki.

 

 

[Homilia]

199. Następnie wszyscy siadają. Biskup wygłasza homilię, w której na podstawie czytań wykonanych w Liturgii słowa wyjaśnia ludowi i kandydatom istotę urzędu posługiwania diakonów. Może to uczynić tymi lub podobnymi słowami:

    Drodzy bracia i siostry, oto ci nasi synowie, którzy są waszymi krewnymi lub przyjaciółmi, za chwilę mają otrzymać święcenia diakonatu. Uważnie zatem rozważcie, jakiej godności w Kościele mają dostąpić. Umocnieni darem Ducha Świętego, będą pomagać biskupowi i jego prezbiterium w posłudze słowa, ołtarza i miłości, okazując się sługami wszystkich. Jako słudzy ołtarza będą głosić Ewangelię, przygotowywać Ofiarę Eucharystyczną i rozdzielać wiernym Ciało i Krew Pańską.

   Oprócz tego, na polecenie biskupa będą mogli głosić kazania i przekazywać Bożą naukę wierzącym i niewierzącym, przewodniczyć modlitwom, udzielać chrztu, asystować przy zawieraniu związków małżeńskich oraz je błogosławić, nosić Wiatyk do ciężko chorych i przewodniczyć obrzędom pogrzebu.

    Diakoni uświęceni przez nałożenie rąk, które pochodzi od Apostołów, i ściśle związani z ołtarzem, będą pełnić dzieła miłosierdzia w imieniu biskupa lub proboszcza. Niech z Bożą pomocą tak spełniają te obowiązki, aby wszyscy mogli uznać ich za prawdziwych uczniów Chrystusa, który przyszedł nie po to, aby Mu służono, lecz aby służyć.

    Wam zaś, drodzy synowie, którzy macie otrzymać święcenia diakonatu, sam Chrystus dał przykład, abyście tak postępowali, jak On postępował.

   Będziecie diakonami, to jest sługami Jezusa Chrystusa, który wśród swoich uczniów postępował jak ten, który służy. Wypełniając chętnie wolę Bożą, w duchu miłości służcie z radością Bogu i ludziom. Ponieważ nikt nie może służyć dwóm panom, za bałwochwalstwo uważajcie wszelką nieczystość i chciwość.

    Skoro dobrowolnie przystępujecie do święceń diakonatu, musicie cieszyć się dobrą opinią oraz być mężami pełnymi Ducha Świętego i mądrości, jak ci, których niegdyś Apostołowie wybrali do pełnienia dzieł miłosierdzia.

   Będziecie wykonywać wasze posługiwanie, żyjąc w celibacie, który jest znakiem i podtrzymaniem pasterskiej miłości, a także szczególnym źródłem owocnego działania w świecie. Pobudzeni szczerą miłością do Chrystusa, pragniecie żyć w stanie całkowitego oddania się Jemu. Chcecie się na nowo w szczególny sposób poświęcić Chrystusowi, aby związać się z Nim niepodzielną miłością. Dzięki temu z większą miłością będziecie służyć Bogu i ludziom, przyczyniając się do ich duchowego odrodzenia.

    Bądźcie mocno utwierdzeni w wierze, nieskazitelni i nienaganni wobec Boga i ludzi, jak przystoi sługom Chrystusa i szafarzom Bożych misteriów. Nie pozwólcie odebrać sobie nadziei płynącej z Ewangelii, macie bowiem być nie tylko jej słuchaczami, lecz i głosicielami.

    Zachowujcie tajemnicę wiary w czystym sumieniu, ukazujcie swoimi czynami wierność słowu, które głosicie ustami. W ten sposób lud chrześcijański, ożywiony przez Ducha Świętego, stanie się czystą ofiarą miłą Bogu, wy zaś, spotykając się z Panem w ostatnim dniu, będziecie mogli usłyszeć od Niego: „Dobrze, sługo dobry i wierny, wejdź do radości twego Pana”.

 

Przyrzeczenie.

 

200. Po homilii wybrani na diakonów stają przed biskupem i odpowiadają na następujące jego pytania:

Drodzy synowie, zanim przystąpicie do święceń diakonatu, musicie wobec ludu wyrazić wolę przyjęcia tego posługiwania. Dlatego pytam każdego z was:

Czy chcesz przez nałożenie moich rąk i dar Ducha Świętego zostać wyświęcony na służbę Kościołowi?

Wybrani odpowiadają razem:
Chcę.

Biskup:
Czy chcesz pełnić posługę diakona w duchu pokornej miłości, aby pomagać prezbiterom i przyczyniać się do rozwoju chrześcijańskiego ludu?

Wybrani:
Chcę.

Biskup:
Czy chcesz, w myśl słów Apostoła, przechowywać tajemnicę wiary w czystym sumieniu oraz tę wiarę głosić słowem i czynem zgodnie z Ewangelią i tradycją Kościoła?

Wybrani:
Chcę.

Następne pytanie trzeba zadać także zakonnikom po ślubach wieczystych.

Biskup:
Czy na znak wewnętrznego oddania Chrystusowi Panu przyrzekasz zawsze zachowywać celibat ze względu na królestwo niebieskie, służąc Bogu i ludziom?

Wybrani:
Przyrzekam. 

Biskup:
Czy chcesz zachowywać i pogłębiać ducha modlitwy, właściwego twojemu sposobowi życia, i w tym duchu wiernie sprawować Liturgię Godzin w intencji Kościoła i całego świata?

Wybrani:
Chcę.

Biskup:
Czy chcesz nieustannie kształtować swoje postępowanie na wzór Chrystusa, którego Ciało i Krew będziesz brać w dłonie przy ołtarzu? 

Wybrani:
Chcę, z Bożą pomocą. 

 

201. Następnie każdy z wybranych na diakonów podchodzi do biskupa, klęka przed nim i swoje złożone ręce wkłada w ręce biskupa.

 

Jeśli biskup jest ordynariuszem wybranego, pyta go:
Czy mnie i moim następcom przyrzekasz cześć i posłuszeństwo?

Wybrany: Przyrzekam.

Jeśli biskup nie jest jego ordynariuszem, pyta:
Czy swojemu ordynariuszowi przyrzekasz cześć i posłuszeństwo?

Wybrany: Przyrzekam.

Jeśli wybrany jest zakonnikiem, biskup pyta go:
Czy biskupowi diecezjalnemu i swojemu prawnie ustanowionemu przełożonemu przyrzekasz cześć i posłuszeństwo?

Wybrany: Przyrzekam.

Biskup zawsze dodaje:
Niech Bóg, który rozpoczął w tobie dobre dzieło, sam go dokona.

 

Litania błagalna 

 

202. Wszyscy wstają. Biskup stojąc bez mitry, składa ręce i zwrócony do ludu mówi:

    Błagajmy, najmilsi, Boga, Ojca wszechmogącego, aby udzielił łaski swojego błogosławieństwa tym sługom, których wybrał do świętego stanu diakonatu.

203. Wybrani padają na twarz. Rozpoczyna się śpiew litanii, na wezwania której wszyscy odpowiadają. W niedziele i w Okresie Wielkanocnym wszyscy stoją, w innych dniach klęczą. W tym ostatnim przypadku diakon wzywa:

Klęknijmy.

 

W odpowiednich miejscach litanii można dodać pewne imiona świętych (np. patrona, tytułu kościoła, patronów przyjmujących święcenia itp.) albo wezwania dostosowane do okoliczności. 

Kyrie, eleison. Kyrie, eleison.
Christe, eleison. Christe, eleison.
Kyrie, eleison. Kyrie, eleison.

Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami.
Święty Michale, módl się za nami.
Święci Aniołowie Boży, módlcie się za nami.
Święty Janie Chrzcicielu, módl się za nami.
Święty Józefie, módl się za nami.
Święci Piotrze i Pawle, módlcie się za nami.
Święty Andrzeju, módl się za nami.
Święty Janie, módl się za nami.
Święta Mario Magdaleno, módl się za nami.
Święty Szczepanie, módl się za nami.
Święty Ignacy Antiocheński, módl się za nami.
Święty Wawrzyńcze, módl się za nami.
Święci Wojciechu i Stanisławie, módlcie się za nami.
Święte Perpetuo i Felicyto, módlcie się za nami.
Święta Agnieszko, módl się za nami.
Święta Tereso Benedykto od Krzyża, módl się za nami.
Święty Grzegorzu, módl się za nami.
Święty Augustynie, módl się za nami.
Święty Atanazy, módl się za nami.
Święty Bazyli, módl się za nami.
Święty Marcinie, módl się za nami.
Święci Cyrylu i Metody, módlcie się za nami.
Święty Benedykcie, módl się za nami.
Święci Franciszku i Dominiku, módlcie się za nami.
Święty Franciszku Ksawery, módl się za nami.
Święty Janie Mario Vianney’u, módl się za nami.
Święta Katarzyno Sieneńska, módl się za nami.
Święta Tereso od Jezusa, módl się za nami.
Święta Tereso od Dzieciątka Jezus, módl się za nami.
Święta Brygido, módl się za nami.
Wszyscy Święci i Święte Boże, módlcie się za nami.

Bądź nam miłościw, wybaw nas, Panie.
Od zła wszelkiego
Od każdego grzechu Od śmierci wiecznej
Przez Twoje Wcielenie
Przez Twoją Śmierć i Zmartwychwstanie
Przez Zesłanie Ducha Świętego

Prosimy Cię, my grzesznicy, wysłuchaj nas, Panie.
Prosimy Cię, abyś strzegł Kościoła świętego i nim kierował,
Prosimy Cię, abyś zachował Ojca Świętego i całe duchowieństwo w prawdziwej pobożności,
Prosimy Cię, abyś posłał robotników na żniwo swoje,
Prosimy Cię, abyś dał wszystkim narodom pokój i prawdziwą zgodę,
Prosimy Cię, abyś okazał miłosierdzie wszystkim cierpiącym i strapionym,
Prosimy Cię, abyś nas samych utwierdził i zachował w swojej świętej służbie,
Prosimy Cię, abyś tych wybranych pobłogosławił,
Prosimy Cię, abyś tych wybranych pobłogosławił i uświęcił,
Prosimy Cię, abyś tych wybranych pobłogosławił, uświęcił i konsekrował,
Prosimy Cię, Jezu, Synu Boga żywego,

Chryste, usłysz nas. Chryste, usłysz nas.
Chryste, wysłuchaj nas. Chryste, wysłuchaj nas.

 

204. Po zakończeniu litanii sam biskup wstaje i rozłożywszy ręce mówi:

Panie Boże, wysłuchaj łaskawie nasze modlitwy; niech Twoja pomoc towarzyszy sakramentalnej czynności, którą będziemy pełnić. Uświęć swoim błogosławieństwem tych, którym zamierzamy powierzyć pełnienie świętego posługiwania. Przez Chrystusa, Pana naszego. 

Wszyscy: Amen.

Jeżeli wymagają tego okoliczności, diakon wzywa: Powstańmy.
Wszyscy wstają.

 

Nałożenie rąk i modlitwa święceń diakonatu

205. Wybrani na diakonów wstają. Biskup z nałożoną mitrą staje przed katedrą. Każdy z wybranych na diakonów podchodzi do biskupa i klęka przed nim.

 

206. Biskup kładzie każdemu ręce na głowę, nic nie mówiąc.
207. Wszyscy wybrani klękają przed biskupem, który stojąc bez mitry, rozkłada ręce i wygłasza modlitwę święceń:

 

Bądź z nami, prosimy Cię, wszechmogący Boże, który rozdzielasz łaski, wyznaczasz stopnie i obowiązki. Ty pozostając niezmienny, wszystko odnawiasz i całym stworzeniem kierujesz przez swoje Słowo, Moc i Mądrość, Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, a naszego Pana.

W swojej odwiecznej Opatrzności wszystko przygotowujesz i zarządzasz we właściwym czasie. Ty sprawiasz, że Ciało Chrystusa, czyli Twój Kościół, ubogacony rozmaitymi łaskami niebieskimi, mimo odrębności swoich członków złączony przedziwną więzią przez Ducha Świętego, wzrasta i rozszerza się na coraz wspanialszą Twoją świątynię.

Ty na początku wybrałeś synów Lewiego do pełnienia posługi w Przybytku Starego Prawa, a dzisiaj ustanawiasz trzy stopnie Twoich sług i przez święte obrzędy ich powołujesz, aby oddawali cześć Twojemu Imieniu.

W zaraniu dziejów Kościoła Apostołowie Twojego Syna, za sprawą Ducha Świętego, wybrali do codziennej pomocy siedmiu mężów cieszących się dobrą opinią, aby sami Apostołowie mogli gorliwiej oddawać się modlitwie i głoszeniu Słowa Bożego.

Tym wybranym mężom przez modlitwę i nałożenie rąk powierzyli usługiwanie ubogim.

Panie, wejrzyj łaskawie na te swoje sługi, których przez modlitwę wyświęcamy na diakonów, aby służyli Twoim świętym ołtarzom.

Prosimy Cię, Panie, ześlij na nich Ducha Świętego, aby ich umocnił siedmiorakim darem Twojej łaski do wiernego pełnienia dzieła posługi.

 

Niech odznaczają się wszystkimi cnotami: miłością bez obłudy, troskliwością o chorych i biednych, powagą pełną pokory, czystością bez skazy i przestrzeganiem duchowej karności.

Niech w ich obyczajach jaśnieje zachowywanie Twoich przykazań, aby czystość ich życia pociągała lud Boży do naśladowania. Niech świadectwo czystego sumienia pomaga im mocno i niezachwianie trwać w Chrystusie.

Niech naśladując na ziemi Twojego Syna, który przyszedł nie po to, aby Mu służono, lecz aby służyć, dostąpią królowania z Nim w niebie.

Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg przez wszystkie wieki wieków.

Wszyscy: Amen.

 

 

Przekazanie księgi Ewangelii 

208. Po modlitwie święceń wszyscy siadają. Biskup otrzymuje mitrę. Wyświęceni wstają. Kilku diakonów lub innych usługujących nakłada każdemu z wyświęconych stułę na sposób właściwy diakonom oraz dalmatykę.

 

209. W tym czasie można śpiewać antyfonę: Szczęśliwi, którzy mieszkają w Twym domu (Alleluja) wraz z Ps 84[83].

Psalm 84 [83], 2-3. 4-5. 6-7. 8-9. 10-11. 12-13

 

[ Szczęśliwi, którzy mieszkają w Twym domu

Jak miłe są Twoje przybytki,

Panie Zastępów!

Dusza moja stęskniona pragnie przedsionków Pańskich.

Serce moje i ciało radośnie wołają do Boga żywego.

 

Nawet wródel znajduje swój dom, a jaskółka gniazko+

gdzie złoży swe pisklęta:

przy ołtarzach Twoich, PAnie Zastępów, Królu mój i Boże!

Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim Panie,

nieustannie Ciebie wielbiąc.

 

Szczęśliwi, których moc jest w Tobie,

którzy zachowują ufność w swym sercu.

Przechodząc suchą doliną, w źródła ją zmieniają,

a wczesny deszcz błogosławieństwem ją okryje.

 

Mocy im będzie przybywać,

ujrzą na Syjonie Boga nad bogami.

Panie Zastępów, usłysz modliwę moją,

nakłoń ucho, Boże Jakuba.

 

Spójrz, Boże, tarczo nasza,

wejrzyj na twarz Twego Pomazańca.

Doprawdy, dzień jeden w przybytkach Twoich

lepszy jest niż innych tysiące: +

wolę stać w progu mojego Boga,

niż mieszkań w namiotach grzeszników.

 

Bo Pan Bóg, jest słońcem i tarczą. +

On hojnie darzy łaską i chwałą,

nie odmawia dobrodziejstw żyjącym nienagannie.

Panie Zastępów,

szczęśliwy człowiek, który ufa Tobie! ]

 

Nie śpiewa się „Chwała Ojcu”. Można też wykonać inną pieśń, odpowiadającą treścią antyfonie. Śpiew psalmu przerywa się i powtarza antyfonę, gdy wszyscy wyświęceni ubrali dalmatykę.

210. Wyświęceni ubrani w szaty diakona podchodzą do biskupa, który każdemu klęczącemu przed nim podaje księgę Ewangelii mówiąc:

 

Przyjmij Chrystusową Ewangelię, której głosicielem się stałeś; wierz w to, co będziesz czytać, nauczaj tego, w co uwierzysz, i pełnij to, czego będziesz nauczać. 

211. Biskup obejmuje każdego z wyświęconych i udziela mu pocałunku pokoju mówiąc:

Pokój z tobą. 

Diakon:
I z duchem twoim. 

Podobnie czynią przynajmniej niektórzy z obecnych diakonów

212. W tym czasie można śpiewać antyfonę: Wiernego sługę uwielbi mój Ojciec wraz z Ps 146[145] lub inną pieśń, odpowiadającą treścią antyfonie. Nie śpiewa się: Chwała Ojcu. Śpiew psalmu przerywa się i powtarza antyfonę, gdy wszyscy wymienią pocałunek pokoju.

Ps 146 [145], 1-2. 3-4. 5-6ab. 6c.7. 8.9. 10

Wiernego sługę uwielbi mój Ojciec.

 

Chwal, duszu moja, Pana

będę chwalił Pana do końca mego życia,

będę śpiewał mojemu Bogu,

dopóki istnieję.

 

Nie pokładajcie ufności w książętach

ani w człowieku, który zbawić nie może.

Kiedy duch go opuści, znów w proch się obraca

i przypadają wszystkie jego zamiary.

 

Szczęśliwy ten, kogo wspiera Bóg Jakuba,

kto pokłąda nadzieję w Panu Bogu.

On stworzył niebo i ziemię, i morze

ze wszystkim, co w nich istnieje.

 

On wiary dochowuje na wieki,

uciśnionym wymierza sprawiedliwość,

chlebem karmi głodnych,

wypuszcza na wolność uwięcionych

 

Pan przywraca wzrok ociemniałem,

Pan dźwiga poniżonych,

Pan kocha sprawiedliwych.

Pan strzeże przybyszów,

ochrania sierotę i wdowę,

lecz występnych kieryje na bezdroża.

 

Pan króluje na wieki,

Bóg twój, Syjnonie, przez pokolenia.

 

 

213. Mszę świętą sprawuje się dalej, jak zwykle. Wyznanie wiary odmawia się zgodnie z przepisami. Opuszcza się modlitwę powszechną.

 

Liturgia eucharystyczna

Modlitwa nad darami (źródło ILS):

Panie, nasz Boże, przyjmij dary złożone jako wyraz przebłagania i chwały, i mocą Ducha Świętego przemień je w Sakrament odkupienia, † niech Ofiara, która z ustanowienia Chrystusa Pośrednika jedna nas z Tobą, * za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny stanie się dla nas źródłem łaski i wiecznego zbawienia. Przez Chrystusa, Pana naszego.

 

Prefacja (55 = Boże macierzyństwo Maryi):

K-Pan z wami.
L-I z duchem twoim.
K-W górę serca.
L-Wznosimy je do Pana.
K-Dzięki składajmy Panu Bogu naszemu.
L-Godne to i sprawiedliwe.

 

Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, * abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie, * Panie, Ojcze święty, wszechmogący, wieczny Boże, * i abyśmy Ciebie wielbili, błogosławili i wysławiali * oddając cześć Najświętszej Maryi, * zawsze Dziewicy.

Ona za sprawą Ducha Świętego * poczęła Jednorodzonego Syna Twojego, * i zachowując chwałę dziewictwa * wydała światu przedwieczną Światłość, * naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Przez Niego Twój majestat uwielbiają zastępy Aniołów, * którzy zawsze się radują w Twojej obecności. * Prosimy, aby i nasze głosy przyłączyły się do nich, * razem z nimi wołając…

 

Święty, Święty, Święty, Pan Bóg Zastępów. * Pełne są niebiosa i ziemia chwały Twojej. * Hosanna na wysokości. * Błogosławiony, który idzie w imię Pańskie. * Hosanna na wysokości.

 

Zaprawdę, święty jesteś, Boże, źródło wszelkiej świętości. (dzwonek)

 

Uświęć te dary * mocą Twojego Ducha

Składa ręce i robi jeden znak krzyża nad chlebem i kielichem, mówiąc:

aby stały się dla nas Ciałem + i Krwią * naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Składa ręce.

 

On to, gdy dobrowolnie wydał się na mękę,

Bierze chleb, unosi go nieco nad ołtarzem i mówi:

wziął chleb i dzięki Tobie składając, * łamał i rozdawał swoim uczniom, mówiąc:

lekko się pochyla.

 

Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy:

To jest bowiem Ciało moje,

które za was będzie wydane.

 

Podobnie po wieczerzy

Bierze kielich, unosi go nieco nad ołtarzem i mówi:

wziął kielich * i ponownie dzięki Tobie składając,* podał swoim uczniom, mówiąc:

lekko się pochyla

 

Bierzcie i pijcie z niego wszyscy:

To jest bowiem kielich Krwi mojej

nowego i wiecznego przymierza,

która za was i za wielu będzie wylana

na odpuszczenie grzechów.

To czyńcie na moją pamiątkę.

 

 

Wielka jest tajemnica naszej wiary.

 

Lud odpowiada:

Ile razy ten chleb spożywamy * i pijemy z tego kielicha * głosimy śmierć Twoją, Panie, * oczekując Twego przyjścia w chwale.

 

Następnie z rozłożonymi rękami kapłan mówi:

Wspominając śmierć i zmartwychwstanie Twojego Syna, * ofiarujemy Tobie, Boże, Chleb życia i Kielich zbawienia *i dziękujemy, że nas wybrałeś, * abyśmy stali przed Tobą i Tobie służyli.

Pokornie błagamy, * aby Duch Święty zjednoczył nas wszystkich, * przyjmujących Ciało i Krew Chrystusa.

 

Pamiętaj, Boże, o Twoim Kościele na całej ziemi. Spraw, aby lud Twój wzrastał w miłości razem z naszym papieżem N. i naszym biskupem N. Pamiętaj także o naszych braciach, którzy dzisiaj zostali wyświęceni na diakonów Kościoła, i o całym duchowieństwie.

 

Pamiętaj także o naszych zmarłych braciach i siostrach, * którzy zasnęli z nadzieją zmartwychwstania, * i o wszystkich, którzy w twojej łasce odeszli z tego świata. * Dopuść ich do oglądania Twojej światłości. * Prosimy Cię, zmiłyj się nad nami wszystkimi * i daj nam udział w życiu wiecznym * z Najświętszą Bogurodzicą Dziewicą Maryją, *ze świętymi Apostołami, * (ze świętym N.)

Wymienia się imię świętego z dnia lub patrona.

i wszystkimi świętymi, * którzy w ciągu wieków podobali się Tobie, * abyśmy z nimi wychwalali Ciebie

Składa ręce

przez Twojego Syna, Jezusa Chrystusa.

 

Kapłan bierze patenę z hostią i kielich i, podnosząc je, mówi:

Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, * Tobie, Boże, Ojcze wszechmogący, * w jedności Ducha Świętego,* wszelka cześć i chwała, * przez wszystkie wieki wieków.

 

Lud odpowiada:

Amen.

(…)

Ojcze Nasz…

(…)

Baranku Boży…

 

215. Rodzice i krewni wyświęconych mogą przyjąć Komunię świętą pod obiema postaciami.
216. Niektórzy z nowo wyświęconych diakonów pomagają biskupowi w udzielaniu Komunii świętej wiernym, zwłaszcza jako usługujący przy podawaniu kielicha.
217. Po rozdzieleniu Komunii świętej można wykonać pieśń dziękczynną. Po śpiewie następuje modlitwa po Komunii.

 

Modlitwa po komunii (źródło: ILS) :

Boże, nasz Ojcze, pokrzepieni zbawiennym Pokarmem pokornie Cię prosimy, † abyśmy przez działanie Najświętszego Sakramentu i przez wstawiennictwo Najświętszej Dziewicy, ściślej zjednoczyli się z Chrystusem Pośrednikiem * i coraz wierniej współdziałali z dziełem odkupienia. Przez Chrystusa, Pana naszego.

 

Obrzędy zakończenia 

218. Zamiast zwykłego błogosławieństwa można udzielić następującego błogosławieństwa uroczystego. Diakon poprzedza je wezwaniem: 

Pochylcie głowy na błogosławieństwo. 

Następnie biskup wyciąga ręce nad wyświęconymi oraz nad ludem i wypowiada potrójną formułę błogosławieństwa, a wszyscy odpowiadają: „Amen”. 

Biskup:
Bóg, który was powołał do posługiwania ludziom w swoim Kościele, niech was obdarzy wielką troskliwością o wszystkich, a zwłaszcza o cierpiących i ubogich. 

Wszyscy:
Amen. 

Biskup:
Bóg, który wam powierzył głoszenie Chrystusowej Ewangelii, niech was wspomaga, abyście żyli zgodnie z Jego słowem jako Jego szczerzy i gorliwi świadkowie.

Wszyscy:
Amen.

Biskup:
Bóg, który was ustanowił szafarzami swoich misteriów, niechaj sprawi, abyście naśladując Jego Syna, Jezusa Chrystusa, byli na świecie sługami jedności i pokoju. 

Wszyscy:
Amen. 

Biskup:
Niech was błogosławi Bóg wszechmogący, Ojciec i Syn, i Duch Święty. 

Wszyscy:
Amen. 

219. Po błogosławieństwie i odesłaniu ludu przez diakona odbywa się, jak zwykle, procesjonalny powrót do zakrystii. 

 

---

Po wyjściu diakoni idą jeszcze podziękować Przełożonym i Księżom Formatorom do wewnętrznej kaplicy seminaryjnej. W tym czasie goście są prowadzeni do ogrodów seminaryjnych.